“Ik ben al tientallen jaren vrijwilliger bij De Kraayert en ik zeg regelmatig tegen mijn man dat maandag de beste dag van de week is. Dan zie ik ‘mijn’ mensen weer. Elke maandag leid ik namelijk een praatgroepje van acht cliënten. Ik vertel een verhaal of we zingen samen en bespreken actuele onderwerpen. Voor mij is dat een heel waardevol moment in de week.
Ik voel me gewoon het gelukkigst als ik iets voor een ander kan betekenen. Dat dat nu wegvalt, vind ik moeilijk. Voor mezelf, maar zeker ook voor de bewoners. Ze hebben al zoveel meegemaakt: de oorlog, ziekte en nu dit. Maar ze houden zich sterk.
Ik ben soms wel bang voor corona, maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. Toen De Kraayert dicht ging voor bezoek, heb ik een persoonlijk briefje geschreven naar mijn mensen. Dat doe ik nu regelmatig en zo houden we een beetje contact. Met de hulp van de kerk in Lewedorp heb ik ook palmtakjes gebracht naar De Kraayert. De zorgmedewerkers hebben die verder uitgedeeld aan de bewoners. Zo hebben we op afstand toch een vertrouwd symbool van hoop kunnen brengen in deze dagen.
Ik gebruik de maandagochtenden nu om me voor te bereiden voor als alles weer normaal is. Ik zoek liedjes uit die we straks kunnen gaan zingen en schrijf teksten. In gedachten ben ik dan toch verbonden. Ik hoop dat het nog lente is als De Kraayert weer open gaat. Het seizoen van het nieuwe begin…”