“Tijdens de coronacrisis hebben we afscheid moeten nemen van twee cliënten die we langdurig in zorg hebben gehad. In de loop der jaren had ik niet alleen met hen, maar ook met hun familie een band opgebouwd. Sommige familieleden kwamen hier dagelijks over de vloer. Rond deze overlijdens heb ik echt gevoeld hoe moeilijk het is om afstand te moeten houden als er zoiets ingrijpends gebeurt. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet even iemand de hand kon schudden of een arm om iemand heen kon slaan. Als ik daaraan terugdenk, breekt mijn hart nog altijd.
We hebben tekeningen opgehangen op het raam, briefjes bij het ontbijt gestopt, een heliumballon gekocht. Van alles om de cliënten en familieleden nabij te kunnen zijn. Maar toch zal ik deze twee cliënten niet gauw vergeten. Voor mijn gevoel is hun verhaal namelijk niet af; het laatste stukje zorg hebben we niet kunnen bieden. Normaal gesproken loop je nog even de kamer binnen, praat je nog even met iemand. Bij deze twee mensen was er noodgedwongen meer afstand.
Gelukkig konden we er als team goed over praten met elkaar. Je mag hier gewoon je verdriet laten zien en samen kunnen we ook goed relativeren. Zo kwamen we er ook op om een gedenkhoekje te maken voor de overleden cliënten. We hebben een plank opgehangen in de huiskamer en daar hebben we een bloemetje en een kaartje opgezet. Bewoners die wilden, konden iets in een boekje schrijven. En dat boekje hebben we als herinnering weer aan de familie gegeven. Dat was zo mooi, dat zullen we ook na corona blijven doen.
Binnenkort komen er weer nieuwe versoepelingen. Dan mogen we meer familie ontvangen en kunnen er ook weer verschillende activiteiten georganiseerd worden. Enerzijds ben ik daar wel blij om. Doordat cliënten minder prikkels krijgen, zien we toch bij sommigen wel wat achteruitgang. Maar aan de andere kant hou ik ook nog wel wat angst. Is het virus wel helemaal weg? Straks komt de r weer in de maand, steekt corona dan weer de kop op?
Ja, het afgelopen jaar was een onvergetelijk jaar, maar ook een jaar waarin we nieuwe dingen hebben mogen ontdekken en leren. We waren al een hecht team, maar dit jaar heeft dat gevoel nog eens extra versterkt. Ik heb echt geleerd dat je ook van de kleine dingen kunt genieten. En dat je met weinig toch iets moois neer kunt zetten voor de bewoners. Al is het maar even heel bewust een kopje koffie drinken met de mensen, of vijf minuutjes gaan zitten om te kletsen. Die kleine momenten zijn soms al genoeg om voor iemand het verschil te maken.”