In de tijd dat er geen bezoek mocht komen in de verpleeghuizen, ben ik zelf ook nauwelijks de deur uit geweest. Ik ben niet naar mijn ouders of andere familieleden gegaan, de wekelijkse boodschappen heb ik uitbesteed en alle andere winkels bezocht ik alleen online. Geen feestje op mijn zoons verjaardag, geen vrijwilligerswerk, niet naar het strand noch naar drukke plekken. Natuurlijk begon dit na verloop van tijd zwaar te wegen, maar ik deed dit alles uit medeleven, respect en liefde voor de bewoners van SVRZ.
De familieleden van onze cliënten hebben aan mij, mijn collega’s en aan SVRZ het vertrouwen gegeven om goede en warme zorg te leveren aan hun geliefde. Dat voelt sowieso al als een grote verantwoording, maar nu de familie op afstand moet blijven zeker. Het idee dat corona hier uitbreekt is nog altijd een groot schrikbeeld voor me. De bewoners hebben zo’n kwetsbare gezondheid. Er gaan heel wat schietgebedjes naar boven in de hoop dat wij gespaard blijven.
Sinds het begin van de coronacrisis hebben we ons met z’n allen aan de maatregelen gehouden: de leidinggevenden, het personeel en ook de familieleden en vrijwilligers. Is dat de reden dat we nog coronavrij zijn? Ik weet het niet. Sinds kort staan de deuren van de verpleeghuizen weer op een kier. Elke bewoner mag een keer per week bezoek krijgen van een vaste bezoeker. Hoe mooi en fijn ik het ook vind voor de bewoners, ik vind het doodeng. Ik hoop dat al ons zwoegen, alle zorgen en het stille verdriet niet voor niets zijn geweest. Stel dat er door de versoepeling toch weer meer besmettingen komen, zijn wij dan alsnog aan de beurt? Zou dan die lockdown voor niets zijn geweest?
Het is een duivels dilemma. Ik wil kwaliteit van zorg geven, maar dat is lastig als bewoners geen bezoekers mogen ontvangen en ze niet naar buiten mogen gaan. Het is verschrikkelijk om bezoekers te moeten weigeren wanneer ze met twee personen langskomen, of zonder afspraak even langs willen wippen. Anderzijds staan we ook voor veiligheid. Als in onze woning één persoon besmet raakt, dan treft het ons allemaal.
Laten we hopen dat de versoepeling goed verloopt. Dat we gezond blijven en dat alle regels binnenkort niet meer nodig zijn. Ik kijk ernaar uit om binnen afzienbare tijd weer eens een uitstapje te kunnen plannen. Een uitstapje met de bewoners, mantelzorgers en medewerkers, even helemaal weg!