Deze coronatijd is natuurlijk een heel intensieve tijd geweest. Op mijn afdeling werken we met mensen met dementie. Ze begrijpen niet wat corona inhoudt, maar dat het leven anders is dan anders, dat hebben ze wel in de gaten. De manier waarop de cliënten dat geuit hebben, is verschillend. De laatste weken zagen we dat sommige bewoners echt aan het zoeken waren. Andere vonden juist wat rust omdat er minder inloop was.
En toen was het moment daar dat de deuren open mochten. Ik vond dat echt ingrijpend en overweldigend. Cliënten en hun familie waren zo blij. Natuurlijk was het ook lastig om de cliënten uit te leggen dat ze bijvoorbeeld afstand moesten houden. Een cliënt wilde haar man, met wie zij 60 jaar getrouwd is, na al die weken vastpakken en knuffelen. Het voelde raar om te zeggen dat dat niet mocht. Een andere cliënt was net in de coronatijd opgenomen. Hij was zo blij toen hij zijn vrouw weer zag, maar ook zo verdrietig toen ze weer wegging. Het is wennen aan deze nieuwe situatie. Maar het is vooral fijn dat mensen elkaar weer kunnen zien.
Inmiddels krijgen de cliënten weer bijna dagelijks bezoek. We hebben daar een routine in gevonden. We vonden het planningsprogramma niet zo handig werken voor de familie van onze cliënten. Daarom houden we zelf een overzicht bij. Als er iemand binnenkomt controleren we eerst de temperatuur. Als de handen gewassen zijn begeleiden we de bezoeker mee naar de kamer. Ondertussen houden we een praatje en maken we de volgende afspraak. Eigenlijk gaat dat heel gemakkelijk. Maar als het moment van afscheid nemen daar is, dan is het uitzwaaien soms nog wel ingrijpend.
Het uitzwaaien is soms nog wel ingrijpendSacha Vinke