Begin juni werd mijn vader 95 jaar. Hij woont in een groepswoning bij De Kraayert en normaal gesproken vieren we zijn verjaardag in het Grand Café. Maar omdat we nu niet naar binnen mogen, moesten we iets anders bedenken. We wilden zijn verjaardag immers niet zo maar voorbij laten gaan. We hadden daarom twee grote spandoeken laten maken met foto’s van mijn vader van vier jaar oud tot nu. Die hebben we zonder dat hij het wist aan weerszijden van de tuin voor De Kraayert opgehangen. Als verrassing hadden al zijn vrienden en familieleden een videoboodschap voor hem ingesproken. Zelfs neven en nichten uit Australië hadden iets voor hem opgenomen. De kleinkinderen hadden liedjes ingezongen en mijn broer had een hele film gemaakt over de plek waar mijn vader vroeger gewoond en gewerkt heeft.
Rond 11.00 uur stonden we met ballonnen aan de voorkant van het gebouw. De zorgmedewerkers hadden mijn vader naar de tuin gebracht zodat hij ons op veilige afstand kon zien. We hadden mini petit fours besteld met zijn naam erop. Dat er op dat moment toevallig een orgelman langskwam, maakte het geheel compleet.
Mijn vader heeft in Indonesië gelegerd gezeten en de zoon van zijn beste vriend beheert het bevrijdingsmuseum. Die had geregeld dat er legervoertuigen en twee motoren langs kwamen rijden. Dat was natuurlijk een fantastisch eerbetoon. ’s Middags hadden we nog een optreden geregeld en ook het eten hadden we de hele dag voor onze rekening genomen. Tijdens de lunch waren er lekkere broodjes paling, mijn vaders favoriet en ’s avonds had mijn schoonzus een Indische maaltijd voor alle bewoners gemaakt. Voor de kinderen hadden we een grote hengel gemaakt waarmee ze tekeningen en cadeautjes aan opa konden geven. Ook dat was dus corona-proof.
De beperking heeft ons gedwongen om creatief te zijn en het resultaat was echt fantastisch. Omdat mijn vader dementie heeft is hij de details al weer vergeten, maar wij zullen hier nog lang aan terugdenken.
Door de coronamaatregelen mag ik mijn vader alleen op zijn kamer spreken. Voorheen was dat best lastig, want de gesprekken met mijn vader zijn maar kort. Heel veel te vertellen heeft hij niet. “Is er nog nieuws aan het front?” en daarna wil hij weer weg om koffie te gaan drinken in de huiskamer. Maar sinds zijn verjaardag hebben de bezoekjes een nieuwe lading gekregen. We kijken nu samen naar de vele foto’s en filmpjes en zo genieten we toch elke keer weer opnieuw van het moment en van die mooie dag.
Is er nog nieuws aan het front?Dhr. Baaijens