Ineens moest er van alles gebeuren
Overal moesten persoonlijke beschermingsmiddelen verspreid worden. Op de locaties moesten looproutes gemaakt worden. De verpleegkundige dienst ging werken met zogenaamde coronakarretjes, die steeds aangevuld moesten worden. Wat wordt de schone kant en wat wordt de vuile kant? Er waren zo veel vragen en nieuwe dingen, die konden we alleen geregeld krijgen door de uitdaging samen op te pakken. We waren echt op elkaar aangewezen.
Werken als één team
Het werd me al snel duidelijk dat we deze ingewikkelde periode alleen door konden komen door samen te werken en als één team te gaan werken. Ik vond het belangrijk dat de medewerkers van de verpleegkundige dienst er konden zijn voor de cliënten. Onze taak als facilitaire dienst, was dus om de zaken zo goed mogelijk te regelen voor onze collega’s. Wij moesten ervoor zorgen dat het de zorgmedewerkers aan niets ontbrak. Als er besmettingen waren op een woning hoefden zij zich echt geen zorgen te maken over posters die opgehangen moesten worden. Of over het buitenzetten van het vuilnis. Dat konden wij voor ze doen. De situatie was voor hen al zwaar en moeilijk genoeg.
Met elkaar in gesprek
We gingen niet alleen de praktische zaken samen oppakken, we raakten ook met elkaar in gesprek. Als er cliënten in quarantaine moesten, dan mochten alleen de zorgmedewerkers bij de cliënten zijn. Dat was heel intensief. Soms ging ik dan net voordat een woning afgesloten werd nog even praten met die collega’s om ze een hart onder de riem te steken. Die paar woorden, die korte gesprekjes, die maakten toch dat iemand weer even op adem kan komen en z’n batterij op kon laden. Ik herinner me nog dat een zorgmedewerker een keer stond te huilen omdat er die dag twee bewoners op sterven lagen. Natuurlijk bied je dan een luisterend oor en ga je met elkaar in gesprek. Die steun en samenwerking heeft ons er in die periode doorheen getrokken.
Samen de eerste coronagolf door
Die eerste coronagolf is een stukje geschiedenis dat we als facilitair team heel bewust samen met de verpleegkundige dienst hebben doorgemaakt. We hadden elkaar toen nodig en we waren er voor elkaar. Op die basis bouwen we nog altijd voort. Nu drinken we regelmatig een kop koffie samen en kletsen we even bij. Of ik loop hun kantoor binnen om te vragen hoe het met ze gaat. Het contact is nu veel soepeler en dat zorgt weer voor meer werkplezier. Laatst kreeg ik een uitnodiging voor de bruiloft van een collega van de verpleegkundige dienst. Dat zou ik twee jaar geleden niet bedacht hebben. En ik hoop het natuurlijk niet, maar mocht er een nieuwe crisis komen, dan weet ik dat we het samen aankunnen. Dat vertrouwen heb ik inmiddels in mijn collega’s.”
We waren echt op elkaar aangewezen!